zaterdag 11 juni 2022
Sponsorship City Pirates
‘Velle est posse’ (willen is kunnen), het clubmotto van de City Pirates, had het onze kunnen zijn. Deze Antwerpse jongerenorganisatie – voetbalclub met maatschappelijk doel- trekt voluit de kaart van positieve bekrachtiging en sociale inclusie, door tal van verbindende initiatieven. Als trotse sponsor van de vrouwen voetbalploeg dragen we graag ons steentje bij in het uitdragen van hun unieke verhaal. Michiel De Visschere, algemeen directeur van City Pirates, legt de ziel van zijn organisatie bloot voor ons.
Discipline en ambitie
“City Pirates is zoveel meer dan een voetbalclub. Voetbal is bij ons slechts een medium om jongeren van de straat te houden en hen discipline bij te brengen, hun ambitie aan te wakkeren, maar hen ook een warme thuis te bieden,” gaat Michiel van start. “vandaar dat we voor vele jongeren een tweede familie geworden zijn.” Ik kwam via een sociaal project bij City Pirates terecht. Niet meteen het meest evidente traject na het behalen van mijn master in de rechten en een vervolgopleiding aan de Antwerp Management School. Toch was ik meteen verkocht toen ik zag hoe voetbal ingezet kan worden voor iets dat tot positieve zaken kan leiden. Ik gaf mijn carrière -ik was toen nog sales manager- een nieuwe wending en legde mij toe op de communicatie en fondsenwerving bij de Pirates, waarna ik doorgroeide tot algemeen directeur. We streven ernaar dat de jongeren het maximale uit zichzelf kunnen halen, geven hen een identiteit waar ze trots op zijn. Als zij zich goed voelen over zichzelf komt de rest vanzelf. Op school worden en op straat worden ze soms scheef bekeken, bij ons kunnen ze volledig zichzelf zijn. Naast voetbal staat ook de school centraal. Spelers worden geholpen met hun huiswerk. De discipline die ze op het veld aan de dag moeten leggen wordt doorgetrokken naar de schoolboeken. Studeren in groep werkt om extra motivatie te vinden. Wie slechte punten haalt riskeert om minder te mogen spelen. Op het eerste zicht lijken voetbal en studeren weinig met elkaar gemeen te hebben. Toch zie ik veel gelijkenissen: je leert er in team werken en communiceren, omgaan met het gezag van de trainer, op tijd komen, doorzetten om iets aan te leren. Dat zijn allemaal competities die je als persoon vormen, ook naar je schoolresultaten toe.
Kanswijken met kansjongeren
Het sportief-sociale project heeft zich intussen verspreid over 5 vestigingen in Antwerpen, veelal in wijken die niet altijd even positief in het nieuws komen. Drugs, vandalisme, geweld,… zogenaamde ’probleemwijken’. “wij noemen het ‘kanswijken’ met ‘kansjongeren’”, benadrukt Michiel. “we drukken onze leden op het hart dat je de toekomst niet ondergaat, maar hem zelf vorm geeft. Voetbal is een middel om hen discipline bij te brengen, maar het échte doel is leren samenleven en de mensen helpen die het moeilijk hebben.
We proberen die duurzame kijk op de toekomst ook door te trekken in de structuur van onze organisatie. We zorgen ervoor dat onze leden kunnen doorgroeien in de eigen organisatie. Onder de 1.435 aangesloten jongeren bevinden zich meer dan 100 verschillende nationaliteiten. Zelfs in de raad van bestuur zijn 4 verschillende afkomsten vertegenwoordigd. Wij zien diversiteit als een enorme rijkdom. Ik kan niet geloven dat we een maatschappij zijn waarin jongeren met ongelofelijk veel talent en drive beperkt worden in hun kunnen, omwille van het land waarin zij of hun voorouders geboren zijn. Als maatschappij kunnen we enkel winnen als iedereen zich ten volle kan ontwikkelen. Je wint niets door te discrimineren. O je het nu wilt of niet, deze jongeren zijn de toekomst. Toen we onlangs een offerfeestgebed organiseerden hielpen ook niet-moslim jongeren mee als vrijwilliger. Ik vind dat veelzeggend.
Onze werkingskosten worden bekostigd door een privaat-publiek financieringsmodel. Enerzijds is er een samenwerking met de stad Antwerpen, maar het grootste deel van ons budget komt van private bedrijven en onze voorzitter Michel Pradolini. Momenteel hebben we een wachtlijst van 700 jongeren die piraat willen worden, maar we hebben te weinig maatschappelijk werkers en vrijwilligers om op al die aanvragen in te gaan. Hopelijk kunnen we in de toekomst meer bedrijven ervan overtuigen in ons te investeren, omdat het past in maatschappelijk verantwoord ondernemen, wat toch steeds meer verwacht wordt van bedrijven.
